Volledig uitgerust verliet ik Salamanca langs de Rio Douro die mij zou leiden richtig Portugal. De omgeving veranderde van platteland naar grove steenvlaktes. De bergen konden niet meer ver weg zijn en ik zag ze in de verte dan ook opdoen. Richting Fermoselle stak ik een prachtige stuwdam over die de Douro rivier in bedwang hield. Hierna vervolgde ik mijn weg langs de Douro rivier en bij Fermoselle maakte ik kennis met de oude bevolking van dit dorp. Samen keken we uit op de overkant Portugal. Een prachtige afdaling volgde naar een Portugese stuwdam. What go's down must go's up, Portugal kreeg ik niet cadeau en liet mij eerst kennis maken met een serieuze beklimming. Boven schoof ik dan ook het liefst aan in een Portugees Restaurant. De kaart had mijn al verteld dat er in de weideomtrek weinig bebouwing was. Na eindelijk een café gevonden te hebben vond ik in deze donkere ruimte op de tast de bar. Het personeel warmde zich op bij een smeulend blokje hout in een zowat lege open haard. Met was Spaans en handgebaren vroeg ik of ze wat te eten hadden. Moeizaam kreeg ik een tosti voor elkaar, een kwartier later was de tosti klaar. Prachtig hoe makkelijk deze lokale bevolking hier bezig is (no stress). In de hoop op een slaapplek stelde ik de vraag waar ik kon slapen. In Mogadouro moest ik het zoeken, 17 km verderop (17:45) en zonsondergang. Met wat gezonde stress bereikte ik dan ook Mogadouro in het donker.
3 november Mogadouro - Vila Flor
Na een goede nachtrust zei een bewolkt uitzicht mij goedemorgen. Dit moest de eerste koude regenachtige dag worden van deze reis. Dat werd het dan ook maar met de juiste kleding gaat dat niet in je koude kleren zitten. Mijn voorkeur ging uit naar de mooiste route, dat is niet de makkelijkste route. De Douro Valley liet me niet met rust met zijn vele klimwerk. De prachtige vallei was dit allemaal waard. Als je dan in een dorp komt waar de schaapsherder zijn schapen door de straten leidt en oude vrouwtjes in zwart gewaad passeren ga je even terug in de tijd. Via een onverhard pad bereik ik dan weer mijn route en oja het is al een tijdje aan het regenen maar ik heb er nog steeds plezier in.
Vila Flor is nog 25 km over een locale IC weg. Deze ziet er uit als snelweg maar is een 90 km autoweg. Als ik de keus had reed ik anders maar soms is dit de enige manier, gelukkig letten de lokale bestuurders hier goed op. Een tegemoet komende bestelbus met mannen van dit wegen netwerk roept iets naar mij. Ik roep met handgebaren terug AA Vila Flor, voordat ik het weet heb ik de laatste 10 km een heuse bezemwagen achter mij. Ze loodsen me zo Vila Flor binnen, hier plunder ik dan ook als eerst de voorraad eten. Het was tot nu toe de zwaarste rit zover ik me herinner maar wat heb ik weer genoten.
No comments:
Post a Comment